ERMENİ İDDİALARI

Küçük Farklılıklar bir yana bırakıldığında Ermeni Propaganda ve Terör odaklarının Türkiye aleyhine ileri sürdükleri iddiaları başlıca dokuz noktada toplamak mümkündür;

Doğu Anadolu Ermeniler’in anayurdudur.
Türkler, Selçuklular ve Osmanlılar ile başlayarak, Ermeni topraklarını zorla almış ve işgal etmişlerdir.
Türkler, Ermeniler’e tarih boyunca zulüm ve baskı yapmışlardır.
Türkler, Ermeniler’i 1890’lardan itibaren katletmeye girişmişlerdir.
Türkler, Ermeniler’i, 1915’te planlı ve sistemli bir soykırıma tabi tutmuşlardır.
Talat Paşa’nın soykırımı emreden gizli telgrafı vardır.
Hayatlarını kaybeden Ermeniler’in sayısı 1.500.000’dır.
Sevr Antlaşması hala geçerlidir.
Türkler, bu gün de Türkiye’deki Ermeniler’i baskı altında tutmaktadır.

Kamuran GÜRÜN: Ermeni Dosyası

SELÇUKLULAR’A KADAR ERMENİLER

Ermenistan ismi, coğrafi bir yöreyi belirtmek için çok eski devirlerden beri kullanıla gelmektedir.Ermeniler , tahminen M.Ö. 6.y.y.da Frigyalılar’ın bir akrabası olarak Balkanlar’a ve Anadolu’ya yerleşmişlerdir.(Sason, Bitlis, Van, Muş, v.b Doğu Anadolu şehirleri)

Buraya geldikleri zaman kendilerine Hay veya Hayasdan adı veriliyordu.Komşu kavimler ise onların yaşadıkları bölgeye “yüksek yer” anlamına gele ARMİNA diyorlardı.Zamanla bu isme izafeten bu kavme de Ermeniler denmeye başladı.

Ermeniler’in ırki kökenleri   hakkında   kendi kaynakları dahi çelişkidedir.Ermeni dili ise, uzmanlara bakılırsa Asuri, İbrani, İrani, Med, Gürcü, Mingrel, Nairi, İskit, Grek, Arap, Türk, Moğol, Latin ve Rus   dillerinin tesirinde kalmıştır. Ve bu dillerin karışımından   oluşmuştur.

Tarih çizgisi içinde   değerlendirildiğinde ise   Ermeniler, M.Ö. 521’den 344’e kadar Pers Vilayeti’nin, 344’ten   215’e kadar Makedonya  İmparatorluğu’nun , 215’ten 190’a kadar Selefkitler’in idaresinde yaşamışlar; Ermenistan’ın 190’dan M.S. 220’lere kadar Roma İmparatorluğu ile Partlar arasında sık sık yer değiştirmesinden   sonra yine   220’lerden 5.y.y. başına kadar Sasaniler’in , 5.y.y.dan   7.y.y’a   kadar Bizanslılar’ın, 7.y.y’dan başlayarak ise   bu defa Araplar’ın egemenliğinde kalmışlardır.10.y.y’da yeniden   Bizans  Vilayetine bağlanmışlardır.Bu devletlerin himayesinde , hoşnutsuzluk çıkınca da   hakim devletler tarafından   çeşitli yerlere   sürüldüler.Sasaniler, İran’ın içine;Araplar Suriye ve Arabistan’a; Bizanslılar da İç Anadolu ve Balkanlar’a sürdüler.

Ermeniler’in 10.y.y’da Arap- Bizans baskısından   bunaldığı bu yıllarda   bölgeye Oğuz Türkleri’nin gelmeye başladığını   görüyoruz.Selçuklu Devleti’nin kurucusu ve Orta Çağ Tarihi’nin   en büyük şahsiyetlerinden biri olan Çağrı Bey’in (990-1060) önderliğinde yaptığı Oğuzlar’ın, Orta Asya’dan Karahanlı ve Gazneli Türk Devletleri’nin   arasında sıkışıp kalmaları üzerine kendilerine yeni yurtlar aramaya başlamıştı.1016 ve 1021 yıllarında 200 Türkmen atlısı ile Maveraünnehr’den ayrılan Çağrı Bey, Gazne Devleti’ni bir baştan bir başa geçerek Azerbaycan ve Doğu Anadolu’da keşiflerde bulunmuştur.Hatta bu keşif seferleri esnasında Vaspurakan ve Ani Ermeni Prenslikleri ile de sıcak temasa geçen Çağrı Bey, dönüşünde kardeşi Tuğrul Bey’e bölgenin zengin otlaklar ve yaylalarla   dolu olduğunu, Oğuz halkını oralar götürüp yerleştirmenin zaruretini anlatmıştır.

Çağrı Bey’e göre bölgede   herkese yetecek kadar   boş arazi bulunuyordu .

Esat Uras’ın incelediği   Ermeni   kaynaklarına göre   Ermenistan denilen ülke , yüzyıllarca çeşitli   devletlerin yönetiminde kalmış ve hemen her zaman   büyük devletlerin çarpışma alanını   teşkil etmiştir.Burası özellikle kuzeyden inen   istilacıların   geçit yolu üzerinde bulunmuş, muazzam akınların , güçlerin uğrağı olmuştur.Bu şartlar altında Ermenistan denilen bölgede   daimi bir hükümet , bilhassa milli , birleşmiş, devamlı ve güçlü   bir Ermeni varlığını   kabul etmek imkanı yoktur.Ermeni tarihçilerinin Ermeni krallıkları olarak   nitelendirdikleri Ermeni derebeylikleri   aslında   bir “süzeren”e bağlı ”vassal”lar   olarak yaşamışlar, yabancı devletler arasında   tampon bölgeler oluşturmuşlardır.Ermeni   derebeyliklerinin bir çoğu da bölgeye hakim olan yabancı devletlerce   kurdurulmuş, Ermeniler’i kendi saflarına çekmek   ya da bir diğer güce karşı kullanmak isteyen    devletler kendilerine   yakın buldukları   Ermeni   ailelerini bu beyliklerin başına   getirmişlerdir.Kilikya Krallığı’na gelince, bu örgütün   özelliği incelendiğinde   karşımıza Bizanslılar’a   güneyde sınır bekçiliği yapan , kısa aralıklarla anarşi içinde   bir süre yaşayabilmiş bir derebeyliğin çıkacağı   görülecektir.

Anadolu’nun Türkler tarafından fethinden önce Bizans, Hıristiyan toplulukları ağır   vergiler altında iktisadi açıdan ezerken, ayrıca Ermeniler’i mezhep farklılıklarından dolayı askeri takibata uğratmış ve mezheplerini terke   zorlamıştır.Halka yüklenen ağır vergiler   ve bilhassa Doğu Hıristiyanlığını Ortodokslaştırma   siyaseti , Gregoryan Ermenileri   ile Bizans arasında yaşanan   sorunun temelini oluşturur.Ayrıca Bizans’ın Selçuklu fethinden önce Ermeniler’in yoğun olarak yaşadığı   Doğu Anadolu bölgesini   ilhak ettiğini biliyoruz.

Doğu Anadolu, Türk akınlarının başlamasından önce Bizans tarafından ilhak edilmiştir.Bölgede yaşayan Ermeniler’in önemli bir kısmı İç Anadolu Bölgesi’ne göçe zorlanmıştır.Yaşadıkları bölgeden ayrılmak zorunda kalan Ermeniler’in bir bölümü, daha sonra Çukurova bölgesine inmiştir.Böylece Ermeniler Doğu ve Güneydoğu, İç Anadolu ve Çukurova bölgeleri olmak üzere Anadolu’nun çeşitli yerlerine dağılmışlar.

Tarihte Ermeniler’in Türk idaresine girişleri, onların yaşadıkları bölgelerin Bizans İmparatorluğu’nun elinden alınması şeklinde olmuştur.Bizans’ın zulmüne dayanamayan Ermeniler, Alparslan’ın Anadolu kapılarındaki ordusunu kendileri için bir kurtarıcı olarak karşılamışlardır.Malazgirt Savaşı ’nda Bizans ordusunda çok sayıda Ermeni bulunuyordu.Bizans , Ermeniler üzerindeki zulmü sebebiyle bunlardan emin olmadığı için Diyojen, taburların , Ermeniler’den gelebilecek aleyhte bir davranıştan korumak için özel tedbirler almak zorunda kalmıştı.Harp sırasında Ermeniler, Bizans ordusunu terk ederek “Türkler’e arkadaşça davrandılar”.Selçuklu Devleti de onlara bu davranışlarının mükafatı olarak huzurlu bir hayat temin etti.Selçuklu Sultanı Melikşah’ın çağdaşı Urfalı Ermeni Tarihçisi Matieus,Selçuklu Türkleri idaresindeki Ermenilerin huzurlu hayatını şöyle tasvir ediyor:”Melikşah’ın saltanatı Allah’ın lütfuna mahzar oldu.Hakimiyetindeki uzak ülkelere kadar yayıldı ve Ermeniler’e huzur verdi.Dünyanın hakimi Melikşah , sayısız askerlerden mürekkep ordusu ile Romalılar’ın memleketlerini fethe girişti.Kalbi Hıristiyanlığa şefkatle dolu idi.Geçtiği ülkelerin halkına bir baba gibi davrandı.Bir çok şehir ve vilayet kendi arzusu ile onun idaresine girdi.Bütün Ermeni ve Rum beldeleri onun kanunlarını tanıdı”

Mehmet SARAY:Ermenistan Yol Ayrımında Kafkas Araştırmaları Dergisi Sayı:2 s:3-7 İstanbul 1996

Mim Kemal ÖKE:Ermeni Sorunu T.T.K. Yayınları

Şenol KANTARCI:Ermeni Lobisi:ABD’de Ermeni Diasporasının Oluşması ve Lobi Faaliyetleri

ERMENİLER NİÇİN TÜRK İDARESİNİ KABUL ETTİLER?

Ermeniler, Bizans zamanında olduğu gibi ağır vergiler altında ezilmemiş, siyasi maksatlarla ve haksız olarak sürgüne gönderilmemiş, dini yapılarına zarar verilmemiş; inançlarının gereklerini istedikleri gibi yerine getirebilmişlerdir.

Yüzyıllar boyunca Osmanlı idaresi altında yaşamış olan Ermeniler,bu süre içinde toplumun bir parçasını oluşturmuşlar , çeşitli devlet görevlerinde bulunmuşlardır.İçlerinden bir çoğu da ticaret, musiki,edebiyat, mimari vs. gibi alanlarda önemli işler başarmışlardır.Sosyal ve iktisadi hayatta kazanmış oldukları bu statü sayesinde, Türkler’le rahatça uyum sağlayarak , en nüfuzlu reaya konumuna sahip olmuşlardır. Öyle ki görev yaptığı yıllarda Ermeniler’in Osmanlı Devleti’ndeki durumunu gözlemleyen Alman Generali Moltke, onlar için şu değerlendirmeyi yapmıştır:”Bu Ermeniler’e hakikatte Hırıstiyan Türkler denilebilir. Rumlar’ın kendi benliklerini korumalarına rağmen ,Ermeniler Türk adetlerini ,hatta dilini benimsemişlerdir.Bir Ermeni kadınını sokakta bir Türk kadınından ayırmak mümkün değildir”.Bu konumları ile Ermeniler’in” Sadık Millet “ olarak vasıflandırıldıkları da bilinmektedir.

Ermeniler’in,bütün bu avantajları elde edebilmeleri ,Osmanlı Devleti’nin kendilerine sonsuz bir himaye ve lütuf göstermesi sayesinde olabilmiştir.Gerçekten de Osmanlı Devleti, kuruluş döneminden itibaren Ermenileri iyi niyetle himayesine almıştır.Onlar da Osmanlılar’a sığınmış , sadakatten ayrılmayacaklarına dair yemin etmiş bulunduklarından , diğerlerinden ayrı tutulmuşlardır.

Mehmet ERSAN:Türk Yönetim Tarzı, Ermeniler’in Türk İdaresini Kabulü ve Kendilerine Tanınan Haklar S:5-10

OSMANLI İDARESİNDE ERMENİLER

İlk Osmanlı padişahı Osman Bey, Ermeniler’in Bizans zulmünden korunmaları için Anadolu’da bir toplum olarak örgütlerine izin vermiş ve Batı Anadolu’daki ilk Ermeni dini merkezi Kütahya’da kurulmuştur.Bursa’nın alınarak başkent yapılması üzerine bu dini merkez Kütahya’dan Bursa’ya taşınmış ve Fatih’in İstanbul’u fethinden sonra Bursa’daki dini lider Hovakim 1461’de yeni payitahta getirilmiş ve ferman-ı hümayunla burada bir Ermeni Patrikhanesi kurulmuştur.Osmanlı Devleti’ndeki “millet sistemi” içerisinde Ermeniler “Gregoryan Milleti” olarak örgütlenmişler ve dini liderlerinin yönetimine bırakılmışlardır.Doğu Anadolu kasaba ve köylerinde yaşayan Ermeniler, çiftçilikle uğraşırken, şehirdekiler de ticaret, sarraflık, kuyumculuk ve müteahhitlikle geçiniyorlardı.Osmanlı Ermeniler’i bilhassa Yunan isyanlarından sonra Saray’da, Hariciye’de Rumlar’a verilen görevler Ermeniler’e aktarılmaya başlamış; vali, müfettiş, elçi hatta nazır olarak tayin edilmişlerdir.

Mim Kemal ÖKE:Ermeni Sorunu T.T.K. Yayınları

OSMANLI İMPARATORLUĞU’NDA GAYR-I MÜSLİMLER

Türkler daha çok asker, çiftçi, kamu görevlisiyken Rumlar; denizci ve tüccardı.Ermeniler ise esnaf, zanaatkar, banker, tüccar ve simsardı. Osmanlılar’ın dış ticareti genellikle Ermeniler tarafından yürütülmekte idi.Bunun sonucunda Ermeniler çok zenginleşmişlerdir.Ayrıca azınlıkların askerlik hizmeti ile yükümlü olmamaları da onların ticari alanda başarı kazanmalarının en büyük nedenlerinden birisi idi.Ermeniler devletin bütün kademelerinde yer almışlardı:

Paşa :29

Bakan :22

Mebus :33

Büyükelçi : 7

Diplomat : 1

Üniversite öğretim üyesi :11

Yüksek rütbeli subay :41

Osmanlı İmparatorluğu’ndaki gayr-ı Müslimler, özellikle dini, eğitim ve aile hukukunu ilgilendiren doğum, evlenme, boşanma, vasiyet , miras gibi konularla ilgili meselelerini , kendi kurumlarının sitemi içinde çözebilmek ve düzenleyebilmek hakkına sahiptiler.Böyle olmakla beraber, bunların kendi kurumlarına başvuracakları pek çok konuda dahi Osmanlı hukuk mercii olan kadı mahkemelerini tercih ettikleri görülmektedir.Bu tercihin en önemli sebebi, şüphesiz kadı mahkemelerinin hem uygulamada hem de onlar nazarında daha güçlü ve muteber olmasıdır.Bunun yanında gayr-ı Müslim unsurlar, meselelerini en yüksek karar mercii olan ’a da götürebilmekte ve hatta bu konu ile ilgili Şeyhülislamdan fetva istem hakkına dahi sahiptiler.

Uluslar arası Türk-Ermeni İlişkileri Sempozyumu-Bildiriler. İstanbul 2001

İlhan ŞAHİN:Klasik Dönemde Osmanlı İmparatorluğu’nda Gayrı Müslimler.s:16

2.Cİ BÖLÜMLE DEVAM EDECEK

17 Ocak 2016 Pazar